Ακολουθούν φωτογραφίες μερικών από αυτούς (η σειρά είναι τυχαία):
Φυσικά δεν είναι μόνο αυτοί, αλλά και οι υπόλοιποι.
Ντρέπομαι. Όχι γιατί τους ψήφησα, αλλά γιατί τους ψήφησαν οι παππούδες μου, οι γονείς μου, οι γονείς των φίλων μου, οι φίλοι μου. Κάποιοι τους ψήφισαν κι εγώ ζω ανάμεσά τους. Τι με κάνει αυτό; ΣΥΝΕΝΟΧΗ. Μόνο όταν αντιληφθούμε όλοι ότι φταίμε ΕΜΕΙΣ μπορεί να αλλάξει κάτι. Αυτοί οι άχρηστοι και το σινάφι τους απλά εκμεταλλεύονται τη βλακεία αυτού του λαού. Όχι ότι τα κόμματα της αριστεράς θα έλυναν κανένα πρόβλημα, μην με παρεξηγείτε. Κι αυτοί ανεπαρκείς είναι, μόνο που δεν είχαν ποτέ την εξουσία για να περάσουν "δασοκτόνους" νόμους και να κάνουν οικόπεδα τα δάση. Η Αθήνα τελείωσε. Δεν είναι πλέον βιώσιμη. Δεν θέλω να παραστήσω την Κασσάνδρα, αλλά σε 5-10 χρόνια θα έχουν φύγει όλοι.
Ξεπούλησαν την Πάρνηθα και το Πήλιο δεν θα τους το χρεώσει κανείς...
2 comments:
Με άνοδο λέει ότι έκλεισε σήμερα ο δείκτης στη Σοφοκλέους. Τί έγινε ρε παιδιά; Εχθές κάψατε και σήμερα επενδύσατε στις κατασκευαστικές; Σιγά! Αφήστε να σαρανταρήσει τουλάχιστον ο "νεκρός".
Αλλά που καιρός για ήθη και έθιμα! Η Αμερική μπορεί να έχει γίνει Fast Food Nation αλλά νομίζω ότι διατηρεί περισσότερο τον όρο "nation" (= έθνος) σε σχέση με μας. Η μπάλα έχει κατρακυλήσει πολύ μακριά και άντε να τη βρεις.
Λοιπόν, εγώ το δηλώνω. Δεν ξέρω πως, αλλά αν καταφέρω και βγω από το καβούκι που έχει κατσικωθεί στην πλάτη μου θα πάω και θα στήσω τσαντήρι έξω από τη βουλή και θα κάνω απεργία πείνας για όλα τα δεινά αυτής της κωλοχώρας (με το συμπάθειο!). Το πιο πιθανό βέβαια είναι ότι θα ψοφήσω και δεν θα πάρει χαμπάρι και κανείς αλλά ούτως ή άλλως για καμμένα χαρτιά μιλάμε. Ας τους δείξουμε μια φορά ότι δεν είμαστε ψηφοφόροι αλλά άνθρωποι! Πόσες φορές πρέπει να παίξει η τηλεόραση τον Μαυρογιαλούρο για να καταλάβετε ρε παιδιά; Δεν είναι και πολύ δυσκολονόητο!
"Μαύρο! Μαύρο δαγκωτό!"
Είναι κρίμα που διοικούμαστε - και ασφαλώς εκλέγουμε - τον εκάστοτε Καλοχαιρέτα και Μαυρογιαλούρο.
Εδώ και χρόνια δεν περιμένω τίποτα καλύτερο από τους πολιτικάντηδες και τις δημόσιες υπηρεσίες.
Θεωρώ ότι το μόνο αντίδοτο στην απάθεια της πολιτείας είναι η προσωπική προσφορά.
Λίγο παραπάνω πράσινο στο τσιμέντωμα που ζούμε. Μιλάω κυρίως για την Αττική, όπου μένω.
Φτάνουν τα εξαώροφα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και οι πλακοστρωμένες αυλές, για να δείχνει πιο τακτοποιημένη η είσοδος της πολυκατοικίας προς ενοικίαση.
Δε θέλω περισσότερα.
Θέλω χώμα και λίγο πράσινο. Όχι κινέζικες κερασιές και αρωκάριες, αλλά άγρια ρόκα, μουριές, χαρουπιές και συκιές, όπως εκείνες που γνωρίσαμε εδώ παιδιά.
Ξέρω ότι αυτό δε θα ξαναγυρίσει ποτέ, εδώ στην Αττική.
Αλλά, αν ο καθένας από μας φύτευε έστω ένα δέντρο ή ένα διακοσμητικό θάμνο στην πιλοτή του, θα είχαμε κάτι λιγότερο από 4.000.000 νέα φυτά σ' αυτή την ταλαιπωρημένη γριά που λέγεται Αθήνα.
Κι εγώ την αγαπάω αυτή τη γριά. Την αγαπάω πολύ. Δε θ' αφήσω να μου την πεθάνουν.
Υ.Γ. Καλορίζικο το νέο ιστολόγιο. Και καλοτάξιδο.
Post a Comment