Σήμερα έκαψαν την Πάρνηθα. Η τέφρα της πέφτει βροχή πάνω από την Αθήνα. Βρέχει λοιπόν δεντράκια, πουλιά, ελάφια... Η Πάρνηθα ήταν η τελευταία μας ελπίδα. Κάνω ζάπινγκ, τα κανάλια έχουν διαφημίσεις. "Στείλε SMS τώρα για να κερδίσεις!" "Δες την πανηλίθια κονσέρβα κωμωδία μας για να γελάσεις!" "Άκου τι κάνει ο Αρχιεπίσκοπος για να συγκινηθείς!". Είναι γελοίοι, όπως πάντα. Μόνο που σήμερα δεν φαντάζουν απλά γελοίοι, αλλά και ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ. Αύριο; Δεν θα την ανοίξω αύριο, γιατί θα βγάλω τα άντερά μου, είμαι σίγουρη.
Η Πάρνηθα κάηκε. Θα μου πεις, δεν έχει φτάσει ακόμα η φωτιά στους Θρακομακεδόνες, αλλά λίγο θέλει. Κάηκε η Μόλα. Είχατε πάει στη Μόλα; Είχε κάτι έλατα, μέχρι εκεί πάνω. Όλα σε παρελθοντικό χρόνο πλέον. Τώρα πια, τίποτα. Μόνο η στάχτη. Ελπίζω αυτή η στάχτη, που απλώνεται παντού, πάνω στα κυριλέ σας αυτοκίνητα, πάνω στις καλογυαλισμένες σας βεράντες, πάνω στα ωραία σας ρουχαλάκια, να φτάσει και λίγο την ψυχούλα σας.
Γιατί όποιος δεν βουρκώνει, είναι καθίκι.
4 comments:
Ζούμε σε έναν κόσμο που καίει δάση. Ζούμε σε έναν κόσμο που καίει ανθρώπους. Ζούμε σε έναν κόσμο που καίει ψυχές.
Θέλω να βγώ στο δρόμο και να κάψω κι εγώ τα πάντα. Να κάψω ιδέες, συναισθήματα και αξίες. Ιδέες, συναισθήματα και αξίες που μας έχουν μάθει πως να προγραμματίζουμε σαν να βάζουμε τα λευκά με πρόπλυση.
Θέλω να βγω και να φωνάξω. "Σταμάτα να καις. Δεν σου φτάνουν τόσα που έχεις κάψει; Θέλεις κι άλλα;"
Η φύση είναι μητέρα και τη μητέρα σου δεν θα την υπέβαλλες ποτέ στο μαρτύριο της φωτιάς. Πρέπει να ξέρεις ότι όταν καις τη ζωή σβήνεις την αναπνοή σου. Ποιο νοήμον πλάσμα θέλει να το κάνει αυτό στον εαυτό του;
Σήμερα άκουσα μια φωνή να λυγίζει στο βάρος της κακίας των ανθρώπων. Κοιτάξτε γύρω σας! Που νομίζετε ότι ζείτε; Σε κρυστάλλινη τουριστική γυάλα που δεν σας αγγίζει τίποτα; Αυτή η Γη δεν φτιάχτηκε για εμάς. Φτιάχτηκε για τα παιδιά μας. Και τα παιδιά είναι ελπίδα. Και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία όπως είθισται να λέμε. Ας μην την σκοτώνουμε λοιπόν πριν την ώρα της!
Η απελπισία χτυπάει την πόρτα μας. Ξυπνάτε!
Άνθρωπος... Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη? Αυτή η απορία με βασάνιζε χρόνια...
Είχα πάρει σαν δεδομένο αυτό που στο σχολείο μας έμαθαν τόσο εύκολα και με τρόπο δεδομένο... Αυτό μου μας διακρίνει είναι μας έχουν πει η νοημοσύνη... Η σκέψη και ο έναθρος λόγος... Βέβαια μην ξεχάσω και την αρετή που μπορεί να εκδηλωθεί μέσα από την ανθρώπινη φύση... Αυτό που κατάλαβα μετά από τόσα χρόνια είναι ότι μας έλεγαν και μας έμαθαν ψέματα. Αυτό που διακρίνει τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα είδη είναι η αλαζονεία του, η οποία σε συνδυασμό με την υποτιθέμενη "νοημοσύνη" του τον καθιστά πλέον το χείριστο και επικινδυνότερο είδος του πλανήτη μας... Ο άνθρωπος φίλοι μου είναι ένα παράσιτο για αυτόν τον πλανήτη και για την υπόλοιπη ζωή που στεγάζεται σε αυτήν... Και μάλιστα είναι ένα παράσιτο αυτοκαταστροφικό... Γιατί με την συμπεριφορά του και μέσα στην άγνοια του αλλά και την τυφλή του αλαζονεία, στην ουσία αυτοκαταστρέφεται... Και ευθύνη έχουμε όλοι μας που ανήκουμε σε αυτό το χείριστο είδος... Γιατί συμμετέχουμε ενεργά ή ανενεργά, άμεσα ή έμμεσα στον "πολιτισμό" και στη διακυβέρνηση αυτής της κοινωνίας, που τελικά μόνο στη νοσηρή μας φαντασία θεωρούμε ως "ευνομούμενη"... Αλλά μία κοινωνία που δεν σέβεται, όχι μόνο τον εαυτό της, αλλά ακόμα περισσότερο τη φύση και τα πλάσματα που ζούνε αρμονικά μέσα σε αυτήν, τότε διαπράττει μέγιστη ύβρη όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι μας Έλληνες Προπάτορες και που είναι σίγουρο πως θα την εισπράξει
κιόλας... Άλλωστε μην γελιώμαστε... Όλοι μας το βλέπουμε να έρχεται... και το αξίζουμε... Το μόνο που πρέπει να κάνουμε
σήμερα, είναι να ντρεπόμαστε που ανήκουμε στο γένος των ανθρώπων...
Επίσης, ο άνθρωπος, χάρη στην αλαζονεία του, έχει πετύχει πολλά ακόμα: ξέρει το θεό, ξέρει το καλό του κόσμου, είναι ο κυρίαρχος των πάντων (και των φτωχότερων της φυλής του ακόμα) και πάνω από όλα, η αλαζονεία του του επιτρέπει να κοιμάται ατάραχος τα βράδια, γιατί άλλωστε δεν κάνει τίποτα κακό, από το δέντρο του κόβει τους καρπούς και το δικό του είναι στο κάτω-κάτω το δέντρο, όποτε θέλει το κόβει κι αυτό και ησυχάζει...
Να'σαι καλά.
Παλιά, σου το 'χα πει μια φορά, δεν ένιωθα θλίψη περνώντας από καμένα τοπία. Πάντα ανησυχούσα ότι κάτι δεν πάει καλά μ' εμένα, ότι κάποιο στοιχειώδες γονίδιο μού λείπει. Ανησυχούσα μήπως, εν τέλει, είμαι καθίκι. : )
Προχτές το βράδι έτυχε να περνάω από την Πεύκη και έπεσε το βλέμμα μου στον ορίζοντα της Πάρνηθας. Δεν πρόλαβα να το επεξεργαστώ λογικά, να πάρω τις αποστάσεις μου. Λευκά αποκαΐδια προσγειώνονταν στο δέρμα του χεριού μου και ξαφνικά ήταν παντού.
Όχι, δε βούρκωσα. Ένιωσα, όμως, να μαυρίζει η ψυχή μου.
Και αυτό θα κρατήσει χρόνια, όσο θα πάρει στο βουνό να ξαναγίνει πράσινο. Να ξαναγεμίσει με ελάφια που θα τα ταΐζουν οι περαστικοί με άγρια αχλάδια.
Post a Comment